Do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej,
Lecha Kaczyńskiego
ul. Wiejska 10
00-902 Warszawa
Od Evgeny Novozhilov (Jewgienij Nowożyłow)
Warszawa
14 lipca 2009 r.
Szanowny Panie Prezydencie!
Pisze do Pana niezależny dziennikarz i obrońca praw człowieka Jewgienij Nowożyłow ubiegający się o status uchodźcy w Polsce. W Rosji byłem więźniem politycznym – trafiłem do szpitala psychiatrycznego za protesty przeciw wojnie w Czeczenii. Po zwolnieniu z psychuszki byłem regularnie szykanowany przez rosyjskie specsłużby. W lutym 2008 r., kiedy znów mogłem zostać zapakowany do psychuszki i kiedy nawet grożono było mi śmiercią, musiałem wyjechać z Rosji. 25 lutego 2008 r. złożyłem w Polsce wniosek o nadanie statusu uchodźcy. W kwietniu 2008 r. na przesłuchaniu statusowym przekazałem Urzędowi do Spraw Cudzoziemców ponad 100 stron materiału dowodowego. Spodziewałem się, że moja sprawa zostanie rozpatrzona w przepisowym terminie – w ciągu 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku. Jednak we wrześniu 2008 r. przedłużono mi rozpatrzenie do 1 lutego 2009 r., w lutym 2009 r. – do 1 maja 2009 r., w maju – do 25 sierpnia 2009 r.
W maju bieżącego roku zostałem wezwany na drugie przesłuchanie w UDSC. Wyjaśniło się, że w ciągu 13 miesięcy od dnia przekazania materiału dowodowego nikt się nie zajmował moją sprawą – nie było przetłumaczono ani jednej strony przekazanego materiału. Na drugim przesłuchaniu poprosili mnie dokonać wyboru najważniejszych stron. Wybrałem 25.
Jestem jedynym, pierwszym i prawdopodobnie ostatnim w historii Polski Rosjaninem, który przyjechał do Waszego kraju prosić o azyl polityczny z powodu prześladowań za działalność przeciw wojnie w Czeczenii. Spędziłem nawet 7 i pół miesiąca w rosyjskiej psychuszce za tę działalność. Moi rodzice nigdy nie byli komunistami. Od 13 roku życia słuchałem Głosu Ameryki, nie zgodziłem się wstąpić do Komsomołu. Najważniejsze w życiu dla mnie zawsze były ideały wolności i praw człowieka. Poświęciłem dla nich zdrowie i karierę. Jaką nagrodę dostałem za to poświęcenie w Polsce? – Głód, nędzę, choroby, brak nadziei na jakąś przyszłość i długą rozłąkę z krewnymi. Jaką nagrodę dostali moi starzy i chorzy rodzice? – Odebrano im, po raz drugi, jedynego syna. Za pierwszym razem zrobiła to neokomunistyczno-faszystowska mafijna FSB na 7 i pół miesiąca. Za drugim razem zrobiła to demokratyczna Polska na czas nieokreślony (być może do samej ich śmierci?).
Bez statusu uchodźcy nie mogę normalnie i legalnie pracować – z tego powodu dosłownie głoduję. Dzięki długiemu rozpatrzeniu (czyli raczej nierozpatrzeniu) przez UDSC mojej sprawy zniszczono mi w Polsce więcej zdrowia niż w rosyjskim więzieniu. Jestem już półinwalidą. Jeszcze trochę poczekać – w głodzie i bez leków – i będę pełnym inwalidą. Nie otrzymuję odpowiedniego leczenia. Między innymi mam zakaźną chorobę skórną, ale przez pół roku odmawiano mi adekwatnej pomocy medycznej.
Bez statusu uchodźcy nie mam prawa wyjechać z Polski. Najłatwiejszy sposób spotkać się z matką to pojechać na Ukrainę. Ale nie mogę tam pojechać.
Oprócz głodu, chorób i rozłąki z rodzicami dostałem w Polsce jeszcze parę „nagród”: stałem się ofiarą dwóch napaści – bandyckiej i rasistowskiej. W obu wypadkach policja prawie nic nie zrobiła, a w wypadku rasistowskiej napaści nawet razem z prokuraturą osłania przestępcę.
Postępowanie Urzędu do Spraw Cudzoziemców wobec mnie i innych uchodźców politycznych nie jest lepsze od postępowania rasistowskich lumpów na ulicach. Mam takie wrażenie, że UDSC ma syndrom Putina-Szarikowa (Szarikow to główny bohater książki Michaiła Bułhakowa „Psie serce”). UDSC okrutnie nienawidzi wykształconych, inteligentnych i bezinteresownych uchodźców politycznych i niszczy ich życia – jak Stalin niszczył inteligencję w ZSRR i okupowanych przez ZSRR krajach Europy Wschodniej. Pseudouchodźcy czyli „turyści” – hałastra, lumpy, narkomani, kryminaliści – nie mają żadnych problemów z tym urzędem. Ale nad nami – nad tymi, którzy narażali swoje życie w walce za prawa człowieka – UDSC okrutnie się znęca. Rozpatrzenie (czyli nierozpatrzenie) naszych spraw ciągnie się latami, dostajemy negatywne decyzje. Czy Polska nie potrzebuje wykształconych, inteligentnych ludzi? Jestem wykładowcą języków obcych. UDSC bardzo nie chce, żebym uczył Polaków rosyjskiego i szwedzkiego.
Rzecznik UDSC w wywiadzie dla Rzeczpospolitej (który miał być częścią artykułu o mojej sprawie – ten artykuł miał się ukazać na początku lipca, jednak do dnia dzisiejszego (14 lipca) nie jest opublikowany – cenzura?) powiedział, że moja sprawa jest bardzo skomplikowana, UDSC zwrócił się o pomoc do Ośrodka Studiów Wschodnich i Ambasady RP w Moskwie. Ośrodek Studiów Wschodnich ani Ambasada RP w Moskwie mnie nie znają. Nie wiem, w jaki sposób one mogą pomóc UDSC. UDSC ma dość mojego materiału dowodowego. Mam takie wrażenie, że UDSC chce wyrzucić mnie z kraju za wszelką cenę. Ale wyrzucić człowieka z Polski do rosyjskiej psychuszki to przestępstwo. Moja sprawa jest skomplikowana w tym sensie, że trudno uzasadnić negatywną decyzję. UDSC chce przerzucić odpowiedzialność za przestępczą decyzję na inne instytucje. Tak działa rosyjska FSB. FSB szykanowała mnie w większości wypadków nie bezpośrednio, lecz przez policję i „trzecie osoby”. Nie wykluczam, że UDSC zwrócił się o pomoc też do Ambasady Rosji w Warszawie.
W rosyjskich więzieniach siedzi dwóch dziennikarzy – przeciwników rosyjskiego terroru na Północnym Kaukazie: to Boris Stomachin w putińskim obozie koncentracyjnym w obwodzie niżegorodzkim i Siergiej Kriukow w putińskiej psychuszce w Uljanowsku. Ja będę trzeci? Putin przyjedzie do Polski 1 września.
To będzie dla niego mile widzianym prezentem.
Президенту Польши
Леху Качиньскому
ул. Вейская 10
00-902 Варшава
Варшава, 14 июля 2009 г.
от Евгения Новожилова
Уважаемый господин Президент!
Пишет
Вам независимый журналист и правозащитник Евгений Новожилов, ждущий
решения о предоставлении статуса беженца в Польше. В России я был
политзаключёным – попал в психбольницу за протесты против войны в
Чечне. После освобождения из психушки регулярно подвергался
преследованиям со стороны российских спецслужб. В феврале 2008 г.,
когда меня снова могли упечь в психушку и когда мне даже угрожали
убийством, вынужден был уехать из России. 25 февраля 2008 г. подал в
Польше заявление о предоставлении статуса беженца. В апреле 2008 г. во
время беседы в Управлении по делам иностранцев передал сотрудникам
управления более 100 страниц доказательного материала. Надеялся, что
моё дело будет рассмотрено в предусмотренный законом срок – в течение 6
месяцев со дня подачи заявления. Однако в сентябре 2008 г. рассмотрение
дела продлили до 1 февраля 2009 г., в феврале 2009 г. – до 1 мая 2009
г., в мае – до 25 августа 2009 г.
В мае текущего года меня вызвали на вторую беседу в
Управление по делам иностранцев. Выяснилось, что в течение 13 месяцев
со дня передачи доказательного материала никто не занимался моим делом
– не было переведено ни одной страницы переданного материала. На втором
«интервью» меня попросили выбрать самые важные страницы. Выбрал 25.
Я
являюсь единственным – первым и, вероятно, последним в истории Польши
русским, приехавшим в Вашу страну просить политического убежища из-за
преследований за деятельность против войны в Чечне. Даже провёл 7 с
половиной месяцев в российской психушке за эту деятельность. Мои
родители никогда не были коммунистами. Самыми важными в жизни для меня
всегда были идеалы свободы и прав человека. Пожертвовал ради них
здоровьем и карьерой. Какую награду получил за это в Польше? – Голод,
нищету, болезни, отсутствие надежды на какое-либо будущее и долгую
разлуку с родными. Какую награду получили мои старые и больные
родители? – Отобрали у них второй раз единственного сына. Первый раз
это сделала неокоммунистическо-фашистская мафиозная ФСБ на 7 с
половиной месяцев. Второй раз это сделала демократическая Польша на
неопределённое время (может быть до самой их смерти?).
Без статуса беженца не могу нормально и легально
работать – поэтому буквально голодаю. Благодаря долгому рассмотрению
(или, скорей, нерассмотрению) Управлением по делам иностранцев моего
дела уничтожено у меня в Польше больше здоровья, чем в российской
тюрьме. Стал уже полуинвалидом. Ещё немного подождать – в голоде и без
лекарств – и буду полным инвалидом. Я не получаю необходимого лечения.
Среди прочего у меня заразное кожное заболевание, но в течение полугода
мне отказывались предоставить адекватную медицинскую помощь.
Без статуса беженца не имею права выехать с
территории Польши. Самый простой способ встретиться с матерью – поехать
на Украину. Но не могу туда поехать.
Кроме голода, болезней и разлуки с родными получил в
Польше ещё пару «наград»: стал жертвой двух нападений – бандитского и
расистского. В обоих случаях полиция почти ничего не сделала, а в
случае расистского нападения даже вместе с прокуратурой покрывает
преступника.
Поведение Управления по делам иностранцев (UDSC) в
отношении меня и других политбеженцев не лучше поведения расистского
сброда на улицах. Складывается такое впечатление, что у UDSC синдром
Путина-Шарикова (Шариков – главный герой книги Михаила Булгакова
«Собачье сердце»). UDSC люто ненавидит образованных, интеллигентных,
бескорыстных политбеженцев и уничтожает их жизни – как Сталин уничтожал
интеллигенцию в СССР и странах Восточной Европы, оккупированных СССР. У
псевдобеженцев или «туристов» – у сброда, наркоманов, люмпенов,
уголовников – нет никаких проблем с этим учреждением. А над нами –
рисковавшими своими жизнями в борьбе за права человека – UDSC жестоко
издевается. Рассмотрение (или нерассмотрение) наших дел тянется годами,
получаем «негативы» . Разве Польше не нужны образованные,
интеллигентные люди? Я преподаватель иностранных языков. UDSC очень не
хочет, чтобы я учил поляков русскому и шведскому языкам.
Пресс-секретарь UDSC в интервью для газеты
«Rzeczpospolita» (которое должно было стать частью статьи о моём деле –
эта статья должна была появиться в начале июля, однако до сегодняшнего
дня (14 июля) не опубликована – цензура?) сказал, что моё дело очень
сложное, UDSC обратилось за помощью в Центр восточных исследований и
посольство Польши в Москве. Ни Центр восточных исследований, ни
посольство Польши в Москве меня не знают. Неизвестно, каким образом они
могут помочь UDSC. У UDSC достаточно моего доказательного материала.
Складывается такое впечатление, что UDSC хочет меня вышвырнуть из
страны любой ценой. Но вышвырнуть человека из Польши в российскую
психушку – это преступление. Моё дело сложное в том смысле, что трудно
обосновать негативное решение. UDSC хочет переложить ответственность за
преступное решение на другие учреждения. Так действует российская ФСБ.
ФСБ преследовала меня в большинстве случаев не прямо, а через милицию и
«третьих лиц». Не исключаю, что UDSC обратилось за помощью также в
посольство РФ в Варшаве.
В российских местах лишения свободы
сидят два журналиста – противника российского террора на Северном
Кавказе: Борис Стомахин в путинском концлагере в нижегородской области
и Сергей Крюков в путинской психушке в Ульяновске. Я буду третьим?
Путин приедет в Польшу 1 сентября.
Это будет для него приятным подарком.